Obecne wyobrażenia o życiu pośmiertnym

Życie pozagrobowe w wielu wierzeniach nie ma charakteru tymczasowego, ale jest ostatecznym, niekończącym się stanem, życiem wiecznym. Można je rozpatrywać jako istniejące bez końca w czasie lub poza nim, niezależnie od niego.

Życie wieczne jest postulatem większości religii  i niektórych systemów filozoficznych. Często ma związek z poprzedzającym je życiem doczesnym.

Termin, który w chrześcijaństwie ma specyficzne znaczenie. Wynika to z faktu, że człowiek według doktryny chrześcijańskiej składa się z trzech czynników:

1. ciała - materialny aspekt widzialnego świata.

2. duszy - siedlisko ludzkich emocji.

3. ducha - czynnik duchowy nadany przez Boga przez jego tchnienie (gr. - 'pneuma').

Ciało jako element materialny zawsze podlega śmierci i rozkładowi. Przeciwnie - duch jako czynnik pochodzący od Boga jest nieśmiertelny. W związku z tym istnienie ludzkie, którego tożsamość (świadomość własnego 'ja') znajduje się w czynniku duchowym człowieka, jest nieśmiertelne.

Życie wieczne jako wynik aktu zbawczego Boga oznacza egzystencję istnienia ludzkiego po śmierci ciała w określonym miejscu zwanym rajem tzn. w bezpośrednim sąsiedztwie Boga, pod jego opieką, miłością i zaopatrzeniem w przeciwieństwie od egzystencji w miejscu wiecznego potępienia zwanym piekłem jako miejscu oddalonym od miłości, opieki i jego zaopatrzenia.