Śmierć w religii chrześcijańskiej

„Dopiero śmierć w pełni wyzwala. W obliczu śmierci człowiek doświadcza wolności. Opadają wówczas wszystkie maski, które zakładamy i role, które gramy przed innymi, przed światem, by być kimś innym niż w rzeczywistości  jesteśmy. Przestajemy się wówczas przejmować tym, co sądzą o nas inni. Odpada lęk przed kompromitacją bądź odrzuceniem. Przestaje się liczyć sukces, bogactwo, ambicje, plany. Śmierć niweczy miary stosowane w ciągu życia. W śmierci człowiek uwalnia się od myślenia czysto ludzkiego, światowego i wyzwolony wkracza w nowy świat przeniknięty całkowicie Bogiem.”^{[ Stanisław Biel SJ]}

Życie tu na ziemi jest tylko wędrówką do życia wiecznego, wiecznego szczęścia  -nieba lub  wiecznego smutku , zła i pokutowania za swoje czyny na ziemi. Biblia mówi,  że śmierć wdarła się w życie ludzi przez Adama i Ewę (pierwszych ludzi, którzy żyli w raju). Jednak Jezus Chrystus pokonał śmierć  i  przez nią dostajemy życie wieczne. Więc  jako chrześcijanie nie powinniśmy bać się śmierci, tylko modlić się by zmarła dusza trafiła do nieba.]

„Niech żadna dusza nie wątpi, choćby była najnędzniejsza, póki żyje - każda może się stać wielką świętą”  [Dzienniczek Sw. Faustyny (Dz 283)]

{http://www.zs84.pl/uczniowie/816/chrześcijaństwo.htm}

Symbole śmierci

 JELEŃ – symbol dążenia duszy do Boga

 

 ZŁAMANY KWIAT – symbol śmierci, często przedwczesnej

 

 LEW – symbol plemienia Judy, również siły i potęgi

 

 KSIĘGI – symbol uczonego i pobożnego, który wiele godzin spędził nad studiowaniem Tory

 

KORONA – reprezentuje różne aspekty Tory jako boskiego Prawa i Nauki a także pozytywne cechy człowieka (zwłaszcza pobożność, mądrość, dobroć) i nagrodę za pobożne życie

ŚWIATŁO, SŁOŃCE – symbolizuje m.in. moc Boga jako Stwórcy, nadejścia Mesjasza; zachodzące słońce to koniec życia

MISA I DZBAN – znak nagrobny oznaczający lewitów (hebr. lewim), pomocników kapłanów, potomków rodu Lewiego

ZWOJE TORY – symbol uczonego znającego Torę i pobożności

WĄŻ – posiada bardzo różną tematykę: owinięty wokół słupa (Eskulap) oznacza lekarze, pochwycony np. przez orła symbolizuje pokonane zło, zjadający własny ogon – utożsamia nieśmiertelność

ZŁAMANE DRZEWO – symbol śmierci, końca życia

DĄB PŁACZU – symbol m.in. przemijalności życia

MOTYL – symbol wędrującej duszy

GWIAZDA DAWIDA – (hebr. Magen Dawid - Tarcza Dawida) – symbol judaizmu

GOŁĄB – symbol pokoju, często na pomnikach oznacza zgodę i miłość małżeńską

KLEPSYDRA  ZE SKRZYDŁAMI – symbol przemijania czasu

Źródło:  www.sztetl.org.pl/template/gfx/prezentacje/slowniczek.pdf

„Nie powinniśmy odejść z tej ziemi, nie zostawiając śladów, które polecać będą naszą pamięć potomności”[Napoleon I]

Średnia długośc życia w różnych krajach

Z Banku Światowego na 2011 rok

MIEJSCE	PAŃSTWO	ŚREDNIA OGÓLNA	ŚREDNIA MĘŻCZYZN	ŚREDNIA     KOBIET
1	Andora	83,52	80,62	86,62
2	Makau	82,27	79,44	85,25
3	Japonia	82,02	78,67	85,56
32	Polska	77,97	75,68	80,44
190	Angola	37,63	36,73	38,57
191	Suazi	32,23	31,84	32,62
ŚWIAT		70	67,87	72

Z tej tabelki możemy wyciągnąć kilka wniosków.

W państwach wysoko rozwiniętych ludzie żyją dłużej i to w skrajnych przypadkach o 50 lat. Takie różnice wynikają między innymi z rozwoju medycyny i różnic mentalności. Brak powszechnego dostępu do lekarstw, szczepień, brak wody, brak wiedzy o chorobach i duże odległości między szpitalami. Jest to problem światowy; zajmują się tym międzynarodowe organizacje. Co roku ogromne sumy pieniędzy przekazywane są na sprawy związane z  zapobieganiem śmierci wielu  nienarodzonych dzieci. Kolejną rzeczą jest różnica między płcią – kobiety żyją dłużej od mężczyźni.

„Jedna śmierć to tragedia, milion to statystyka” [ Józef Wissarionowicz Stalin]

Obecne wyobrażenia o życiu pośmiertnym

Życie pozagrobowe w wielu wierzeniach nie ma charakteru tymczasowego, ale jest ostatecznym, niekończącym się stanem, życiem wiecznym. Można je rozpatrywać jako istniejące bez końca w czasie lub poza nim, niezależnie od niego.

Życie wieczne jest postulatem większości religii  i niektórych systemów filozoficznych. Często ma związek z poprzedzającym je życiem doczesnym.

Termin, który w chrześcijaństwie ma specyficzne znaczenie. Wynika to z faktu, że człowiek według doktryny chrześcijańskiej składa się z trzech czynników:

1. ciała - materialny aspekt widzialnego świata.

2. duszy - siedlisko ludzkich emocji.

3. ducha - czynnik duchowy nadany przez Boga przez jego tchnienie (gr. - 'pneuma').

Ciało jako element materialny zawsze podlega śmierci i rozkładowi. Przeciwnie - duch jako czynnik pochodzący od Boga jest nieśmiertelny. W związku z tym istnienie ludzkie, którego tożsamość (świadomość własnego 'ja') znajduje się w czynniku duchowym człowieka, jest nieśmiertelne.

Życie wieczne jako wynik aktu zbawczego Boga oznacza egzystencję istnienia ludzkiego po śmierci ciała w określonym miejscu zwanym rajem tzn. w bezpośrednim sąsiedztwie Boga, pod jego opieką, miłością i zaopatrzeniem w przeciwieństwie od egzystencji w miejscu wiecznego potępienia zwanym piekłem jako miejscu oddalonym od miłości, opieki i jego zaopatrzenia.

Samobójstwo

Samobójstwo - celowe działanie mające na celu odebrania sobie życia. Często jest spowodowane depresją, uzależnieniami, stresem.

Dlaczego?  Dlaczego  niektórzy posuwają się do tego?  Dlaczego, myślą tylko o sobie, a nie co się wtedy stanie z ich bliskimi?

Nikt tego nie wie, co jest w stanie pchnąć człowieka do tak strasznego czynu. Niektórzy uważają,  że trzeba wykazać się ogromną odwagą, albo być tchórzem; inni,  że trzeba być osobą słabą psychicznie, albo niewiarygodnie silną.  Jest to osoba głupia czy wręcz odwrotnie - mądra. Co nią kieruje? Na pewno tyle ile samobójstw tyle różnych przyczyn i różnych ludzi o zupełnie innych charakterach.

APELUJĘ DO WSZYSTKICH OSÓB

BORYKAJĄCYCH SIĘ Z PROBLEMEM

MYŚLI SAMOBÓJCZYCH:           

NIE RÓBCIE TEGO!

  ROBICIE TYM KRZYWDĘ NIE TYLKO SOBIE

ALE I INNYM,  KTÓRZY WAS OTACZAJĄ!

John Donne pisał:  „żaden człowiek nie jest samoistną wyspą; każdy stanowi ułomek kontynentu, część lądu. Śmierć każdego człowieka umniejsza mnie, albowiem jestem zespolony z ludzkością (…)”. Więc  nie bójmy się rozmawiać. Rozmowa w cztery oczy zawsze pomaga, a czasami ratuje życie.  Nie wolno nam komunikować się tylko i wyłącznie ze światem za pomocą Internetu i telefonu. Jesteśmy ludźmi, do wyrażania naszych emocji służy: głos, modulacja nim, mimika; cała mowa werbalna i niewerbalna;  a nie emotikony!

„Dlaczego ludzie potrafią lepiej umierać niż żyć? Dlatego, że żyć trzeba długo, a umrzeć można prędko.”[Fiodor Michajłowicz Dostojewski]

Śmierć w religiach azjatyckich

W Azji występuje wiele różnych wierzeń. Każda z nich różni się subtelnie lub znacznie. Jednak możemy wyróżnić religie główne.

Hinduizm - śmierć nie jest kresem życia. Przyjęta jest tu wiara w reinkarnację, czyli ponowne wcielanie się atmana (duszy). Nie musi to jednak być wcielenie w człowieka  a na przykład w zwierzę albo boga.

Buddyzm, podobnie jak hinduizm, naucza o reinkarnacji, jednak równocześnie odrzuca koncepcję niezmiennej duszy (anatman). Po śmierci fizycznego ciała następuje rozpad człowieka na pięć składników, tzw. skandh – forma materialna, uczucia, rozum, wola, świadomość. Jedynie karma danego człowieka przeniesie się do przyszłego wcielenia. Zwolennicy koncepcji czittamatra, przyjętej zarówno w buddyzmie tybetańskim jak i w zen, mają jeszcze bardziej wysublimowaną teorię. Jednak najbardziej szczegółowe nauki o procesie rozpadu związanym z umieraniem opisane są w teorii wadżrajany, a po owym procesie następuje  stan pośmiertny bardo;  więcej czytaj w: „Proces umierania w teorii Wadżrajany”.

Po rozłączeniu z ciałem dusza ludzka (nefesz) zstępuje do Szeolu – otchłani. Księgi Starego Testamentu zachowują ślady ewolucji wiary w to, co dzieje się z człowiekiem po śmierci. Pierwotnie przebywanie duszy w Szeolu rozumiano jako trwanie w stanie braku jakiejkolwiek aktywności, snu, zapomnienia przez Boga. W okresie Niewoli babilońskiej stopniowo rodzi się wiara w to, że Bóg ma władzę nad zmarłymi w Szeolu. Podkreślana przez judaizm jedność duszy i ciała doprowadziła do powstania doktryny o zmartwychwstaniu powszechnym podczas końca świata (nie przyjmowali tej doktryny Saduceusze).

W islamie śmierć jest przejściem z jednego życia do drugiego. Podobnie jak w chrześcijaństwie, wierzy się, że tylko Bóg ma prawo odebrać życie, ponieważ to On nam je dał. Islam nie uznaje eutanazji ani samobójstwa z tego właśnie względu. Dlatego samobójca, choćby robił to rzekomo w imię religii, nie tylko nie ma statusu męczennika, ale wręcz odstępcy od wiary, jako że uzurpował przywilej należny tylko Bogu - decydowanie o życiu własnym, a czasem innych ludzi, bezprawnie. To jest opinia akceptowana przez część teologów prawa w islamie; zdania są podzielone wśród nich co do tego, czy samobójca jest tylko grzesznikiem, czy bluźniercą, w zależności od motywów działania, jednak większość uważa pierwszą opcję za słuszną.

Wszystko o zwłokach ludzkich

Zwłoki bez spreparowania zwanego mumifikacją ulegają procesowi rozkładu. Po zniszczeniu wierzchnich tkanek pozostają kości, które są trudno rozkładalne. Dopiero po czasie kilkuset lat zwłoki zostają całkowicie rozłożone przez biodegradację. Zwłoki po mumifikacji mogą utrzymywać się bardzo długo. Sztuka utrzymywania ciał istniała już w starożytnym Egipcie.

Zwłoki można spalić i zostawić w urnie albo rozsypać, można również zakopać w trumnie albo poddać procesowi mumifikacji, w niektórych przypadkach można je zatopić w morzu lub oceanie. Wszystko zależy od zmarłego lub rodziny jeżeli zmarły nie zdecydował.

                                                                                                                                                                                  [http://sad1606.wrzuta.pl/obraz/1CCj5ZeHatQ/szkielet]